Plato Terazije je dobio ime po vodovodnom sistemu snabdevanja koji je nekada bio na mestu današnjeg hotela „Moskva” a koji su Turci nazivali ovim imenom. Ovaj deo grada oduvek je bio epicentar društvenog života u kojem su sazidani najbolji hoteli, restorani i radnje. Poslednjom rekonstrukcijom iz 1947. godine sklonjene su tramvajske šine i dat današnji izgled kojim dominira Palata „Albanija“, Igumanova palata, palata „Atina“, kuća Krsmanovića, hoteli „Moskva” i „Balkan”, kao i terazijska česma.
Dolaskom kneza Aleksandra Karađorđevića na srpski presto, 1842. godine, i odlaskom dinastije Obrenović, dotadašnji centar Beograda, koji se pod knezom Milošem formirao na platou iznad Save, prenosi se na Terazije, kako bi novi vladar, predstavnik druge dinastičke kuće, mogao da ima svoj posebni dvor. U tu svrhu otkupljena je kuća Stojana Simića, koja će tako postati jezgro za stvaranje budućeg dvorskog središta Beograda, bilo rušenjem starih ili podizanjem novih dvorova za obe dinastije koje su se smenjivale na srpskom prestolu. Do danas su sačuvane samo zgrade Starog i Novog dvora, koje, strogo uzevši, ne pripadaju Terazijama. Na mestu turskih „terazija” knez Miloš Obrenović 1860. godine podiže veliku kamenu česmu, koja je preneta u Topčiderski park 1911. godine, ali je vraćena na Terazije 1975. godine. Česma je rešena u obliku trostepene piramide koju okružuje oktogonalni bazen sa profilisanom ogradom. Česmu je radio majstor Franc Loran.
Hotel „Moskva“
Hotel je sagrađen 1906. godine za potrebe osiguravajućeg osiguravajućeg društva „Rosija fonsier”. Projektant zgrade bio je arhitekta Jovan Ilkić, a preduzimač radova građevinar Karlo Knol. Na mestu gde se danas nalazi hotel „Moskva” bila je jednospratna kuća Nikole Vulovića. Za podizanje svoje palate, osiguravajuće društvo je raspisalo javni konkurs. U ocenjivačkom odboru nalazila su se dvojica arhitekata iz Petrograda, profesor Oto Vagner iz Beča, a od domaćih arhitekata Andra Stevanović i Nikola Nestorović. Prvu nagradu za podneti projekat dobio je zagrebački arhitekta Viktor Kovačić, a drugu beogradski arhitekta Jovan Ilkić. Međutim, direkcija osiguravajućeg društva, čije je sedište bilo u Petrogradu, ipak se odlučila za projekat arhitekte Ilkića, koji je uz izvesne izmene (prerada osnove i nova fasada) na kraju izveden. Izuzetno dekorativne fasade imaju keramičku oblogu, koja je rađena u Pečuju. U gornjem delu glabne fasade predstavljena je alegorijska grupa u reljefu, koja oličava privrednu i pomorsku moć Rusije. U svoje doba ova zgrada je bila najveća i najupadljivija u Beogradu, sve do podizanja palate „Albanija”.